ਸੁ ਸਬਦ ਕਾ ਕਹਾ ਵਾਸੁ ਕਥੀਅਲੇ ਜਿਤੁ ਤਰੀਐ ਭਵਜਲੁ ਸੰਸਾਰੋ।।
ਤ੍ਰੈ ਸਤ ਅੰਗੁਲ ਵਾਈ ਕਹੀਐ ਤਿਸੁ ਕਹੁ ਕਵਨ ਅਧਾਰੋ।।
ਬੋਲੈ ਖੇਲੈ ਅਸਥਿਰੁ ਹੋਵੈ ਕਿਉ ਕਰਿ ਅਲਖ ਲਖਾਏ।।
ਸੁਣਿ ਸੁਆਮੀ ਸਚੁ ਨਾਨਕੁ ਪ੍ਰਣਵੈ ਅਪਣੇ ਮਨ ਸਮਝਾਏ।।
ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਬਦੇ ਸਚਿ ਲਿਵ ਲਾਗੈ ਕਰਿ ਨਦਰੀ ਮੇਲਿ ਮਿਲਾਏ।।
ਆਪੇ ਦਾਨਾ ਆਪੇ ਬੀਨਾ ਪੂਰੈ ਭਾਗਿ ਸਮਾਏ।।੫੮।।

So shabad ka kaha vaas kathialey jit tareeye bhavjal sansaaro.
Trai sat angul vaayee kaheeye tis kaho kavan adhaaro.
Boley kheley asthir hovey kyun kar alakh lakhaaye.
Sunn soami sach Nanak pranvey apney mann samjhaaye.
Gurmukh shabadey sach liv laagey kar nadri mel milaaye.
Aapey dana aapey bina poorey bhaag samaaye. 58.

सु सबद का कहा वास कथीअले जित तरीए भवजल सँसारो।।
त्रै सत अँगुल वाई कहीए तिस कहो कवन अधारो।।
बोलै खेलै असथिर होवै क्यों कर अलख लखाए।।
सुन सुआमी सच नानक प्रणवै अपणे मन समझाए।।
गुरमुख सबदे सच लिव लागै कर नदरी मेल मिलाए।।
आपे दाना आपे बीना पूरै भाग समाए।। 58।।

Question: Tell us about the abode of Naam which can ferry us across.
What is the support of the breath that when exhaled extends only ten fingers length?
How can this vibrating and wavering breath which moves all else show us the invisible?
Answer: O, Swami! All you need to do is to explain it to your mind.
When the gurmukh dissolves himself in Naam he is united by His grace.
For the divine is the knower and the observer: Only the fortunate realise it.